Het achtste wereldwonder!

Het waren er toch nog maar 7 he? Dan mag de rivier, die 7 km onder de grond ligt, daar nu bij. Het wonder bevind zich vlakbij Tham Kong Lo en het was een hele toer om er te komen. Moest een nachtje overblijven in Ban Khoun Kham om de volgende dag, samen met 6 andere mensen er naar toe te kunnen. 50 km in een sawngthaew (tuk-tuk) en omdat ze in de toekomst nog veel meer toeristen verwachten is er alvast een nieuwe weg aangelegd. Dat viel dus mee. We waren er afgelopen zondag en er viel iets te vieren: de Laotianen hadden bij bossen vlakbij een hele party georganiseerd met veel eten en harde muziek en heel veel plastic stoelen, Er werd flink gebarbequed en de "chickenfeet" (kippenpoten) konden niet worden aangesleept. Wij moesten eerst nog over een gammele brug, over de rotsen klimmen voor we bij de ingang arriveerden. Goed, het wonder dus: ik ging met 2 australische meisjes de boot in en ik schrok me gelijk rot: we moesten met z'n drieen en 2 bootsjongens het stikdonker in en het bootje wiebelde als een gek. We wisten al dat de boot regelmatig gesleept zou moeten worden. Wat we niet wisten dat we honderden meters door het water moesten waden. Ik heb het niet in m'n broek gedaan van de schrik maar dat was niet zo erg geweest ook, want op het laatst waren we sowieso zeiknat. Natuurlijk schept zo'n bootje een helehoop water. En dat 7 km onder de grond, echt onvoorstelbaar!
Maarrrr... ik heb nog maar zelden zoiets indrukwekkends gezien en gedaan. De rivier is op verschillende plaatsen 100 meter breed en om de sint pieter maar weer eens als vergelijkingsmateriaal te gebruiken: die kon er wel 3 keer in.
Sommigen dingen moet je gezien hebben en ik had dit voor geen goud willen missen maar ik hoef nooit meer die rivier op.
Weer terug in Khoun Kham besloot ik om nog een nachtje te blijven want het ligt middenin een schitterend karstgebergte. Altijd heel mooi om te zien. Daags erna nog eens door het gebergte op weg naar Tha Khek. En nu zit ik in Savannaketh op weg naar het diepe zuiden van Laos.
Opvallend is dat er nul komma nul industrie is: alleen maar kleine dorpjes en mensen die leven van de landbouw zoals 80% van dit land.
Het gemiddelde jaarinkomen van een gezin is 300 dollar (US). Ik realiseerde me dat terdege toen ik vanmiddag maar liefst 100.000 kip (=10 dollar) uitgaf om mijn haar te laten verven. Ja, zei de kapsalon-eigenaar het is geen kunst om er goed uit te zien op je 65ste als je rijk bent. Ik vrees dat er een kern van waarheid inzit. Tachtig percent van de bevolking moet leven van minder dan 2 euro per dag! Oei! Maar ik heb wel een flinke (?) fooi gegeven aan het meisje dat niet alleen mijn haar heeft geverfd , maar ook mijn nek masseerde en ieder haartje zorgvuldig op z'n plaats legde.
Ik had een uurtje van te voren met veel moeite geld kunnen krijgen op de bank. Het pin-apparaat werkte niet dus ik heb maar liefst 1,5 miljoen opgenomen nu. Da's 150 dollar. En da's dus erg veel geld voor de Lao's! Maar het zijn ontzettend aardige mensen allemaal, meestal heel vrolijk. Ze rijden allemaal op een scooter of motor. Lopen is hier heel vreemd. En gek genoeg hebben ze 's morgens nog wanten aan en een dikke jas! Wel blote voeten in slippers. Ze doen het ook allemaal erg rustig aan, da's 'slands aard, daar moet je je gewoon aan aanpassen. Laat me daar nou geen enkele moeite mee hebben!
Ik begin nu net aan mijn vijfde leesboek. Hoezo geen tijd?