Op de `bonnefoi`!

Voor de niet-Brabanders: op goed geluk!
Het is zondagmorgen en Alcantara begint net wakker te worden na een nacht met heftige onweersbuien en heel veel regen. Met de rugzak naar beneden lopen moet nu toch gaan (eigenwijs!!) het is lekker koel en het regent zelfs een beetje. Halverwege bedenk ik me toch maar als er een taxi langskomt. Eenmaal ingestapt zegt de chauffeur dat er op zondag waarschijnlijk geen boot zal gaan naar Sao Luis, maar misschien een ander haventje? Daar aangekomen installeer ik me op lang (af)wachten en desnoods nog maar een nachtje blijven slapen. Besluit om dan maar eens Portugees te gaan praten met het woordenboek erbij. In een mum van tijd staan er een hoop jongelui om me heen die van alles willen weten: om de beurt moet ik met ze op de foto. Ik laat hen foto´s zien van de sneeuw, mijn huis, kinderen en kleinkinderen en zo verder. Na een half uur arriveert de catamaran waarmee ik hier ben gekomen met dezelfde bootsman en hij spreekt Engels. Er zijn nu 15 mensen die mee willen en hij moet er minstens 30 hebben. Nog even afwachten dus!
Dingolfo (dat is zijn naam) wordt al snel als tolk ingeschakeld voor de vele vragen van de jongelui. Hoeveel landen heb ik gezien, welke was de mooiste, wat vind je het mooiste van Brazilie, Wat voor werk doe je (pensionada!!)etc.
Maar dan ineens is er beweging en begint iedereen naar het water te rennen: er komt waarempel wéér een catamaran binnen en die heeft maar 15 mensen nodig!
Wat een geluk en wat een leuke terugtocht naar Sao Luis.
Halverwege beginnen de jongelui op het voordek ineens te schreeuwen en te gillen en een vrouw komt me halen en zegt : foto! foto!.
Het lijkt of we recht afvaren op de `Castelo da Guadeloupe`: een enorme, huizenhoge roestkleurige scheepstanker. Gelukkig varen we er niet tegenaan maar wel rakelings erlangs! Ik heb foto´s gemaakt maar de golven waren zo hoog dat er maar een of 2 gelukt zijn. En wat een geluk dat ik op de valreep nog een reispilletje heb geslikt.
Terug in Sao Luis besluit ik om maar meteen door te reizen naar de bus-terminal buiten de stad en uitvinden hoe laat de bus naar Barreirhinas vertrekt. Dat is om 2 uur s´middags en intussen heb ik via het toeristenburootje op de terminal een hostel besproken en dat werkt prima. s´Avond om half 7 komt een kleine Braziliaans man met een grote snor me uit de bus halen. Hij heeft een een briefje waarop `Berg` (that´s me) staat! Ik ben in Barrerhinas en ik loop in het pikkedonker achter de man aan totdat we bij een hotelletje arriveren dat tegen de duinen lijkt aangeplakt. Ben nu al benieuwd naar morgen: weer een nieuwe horizon, daar hou ik van!!