Per ongeluk!

Nog niet zo lang geleden heb ik beweerd dat ik de lange afstand naar Fortaleza teurg zou vliegen.
Dat heb ik niet gedaan en gelukkig maar, want dat zou pas ècht stom geweest zijn. Niet alleen had ik dan de Lencois gemist maar nog erger, de meest avontuurlijke survival tocht van al mijn reizen. Intussen had ik uitgevonden dat ik langs de kust in etappes terugkon naar Fortaleza. Om 09.00 uur stapte ik met rugzak en al in een 4x4 vrachtwagen om zo via onverharde weg, lees: via diepe karresporen, moeras en duinen naar Paulino Neves te reizen. De `gewone` lijndienst dus. Er waren nog 4 andere passagiers.
Nog (bijna) nooit zag ik zo´n prachtig stuk ruige natuur (en geen toerist te bekennen want die gaan allemaal duur betalen voor buggy tochten door de duinen van Canoa!
Af en toe stopte de chauffeur om een (naar garnalen stinkend) pakje af te leveren in een hutje in niemandsland. Intussen kwamen donkere wolken opzetten, nog vlug, al hobbelend, een paar foto´s maken en toen ging het zeil over het dak, gelukkig wel doorzichtig zodat ik kon zien hoe de chauffeur probeerde om een weg te vinden dóór het water, over duinen en door moerassen. Ik zag een kudde geiten en wat kleine zwarte varkentjes wegvluchten voor onze vrachtauto. Ik was toch lichtelijk ongerust want er viel wel erg veel water en zouden we echt over dat hoge duin moeten?
Niet zeuren muts (zei ik tegen mezelf want de andere passagiers verstaan me toch niet), de wagen kan hooguit kantelen en het water is niet zó diep dat je verdrinkt.
De rit zou 40 km lang zijn en toen we in Paulino aankwamen scheen de zon alweer. Pas dagen later hoorde ik dat dit de enige man was die de rit wil doen, om reden dat de wagens met grote regelmaat vastlopen in de swamp (moeras). Maar ja, wat niet weet wat niet deert he? Het gebied waar we net doorheen reden behoort overigens allemaal tot de Lencois, de beddelakens dus. Ze waren wel èrg nat deze keer! Hoe dan ook, hier moest worden overgestapt om in Tutoia, en daarna in Parnaiba te kunnen komen. Helaas een spiksplinter nieuwe asfalt weg aangelegd.
Onderweg leer ik Gabrielle Sayegh (turks-libanees) en haar Braziliaanse man Joao kennen en vanaf dat moment gaat het allemaal vanzelf. Met z´n drieen willen we in Parnaiba `De deltas dos Americas`gaan zien. Hierna heb ik wel genoeg avontuur voor deze reis gehad, dus vanaf vandaag: rustig aan!