De terugreis

ITS NOT SO MUCH THE PLACE WERE I GO THAT INTERESTS ME BUT THE JOURNEY.
Jozef Koudelka

Ik overdenk mijn terugreis op zondagmiddag voor een brandende open haard. Met een extra vestje aan.
Onderstaand verslag is erg lang, dus alleen voor de echte liefhebbers, maar vooral voor mezelf om het later nog eens te kunnen teruglezen als ik achter de geraniums zit!!

De reis terug begon in Ende, dat halverwege het mooie eiland Flores ligt. Mijn retour ticket (Ende Kupang, Denpasar, Jakarta ) had ik ruim een week geleden al geregeld. Dus op 9 juli was ik keurig op tijd om half 8 ’s morgens op het kleine vliegveldje in Ende. Het is maar 800 meter dus ik ben er naar toe gelopen. Het inchecken en afgeven van mijn rugzak is zo geregeld. Op 12 juli moet ik in Jakarta zijn voor de terugvlucht naar Holland.
Maar, zei de hostess, , er is 2 uur vertraging vanwege het weer in Denpasar (?). Nou ja, dan ga ik wel even koffie drinken en nog wat lezen in een koffietentje vlakbij. Ik zie het personeel van Garuda, ze komen veel ontbijtjes halen voor later hostes komt me halen: ik moet me melden op het vliegveld. En daar krijg ik te horen dat de vlucht wordt geannuleerd vanwege een vulkaanuitbarsting op Oost Java en alle vliegvelden daar omheen zijn gesloten. Ik krijg m’n rugzak en het betaalde geld terug en dat was dat. Ik loop wat verdwaasd rond en praat met andere mensen in dezelfde situatie. We kijken samen hoe we dan dan wel in Denpasar, of Jakarta kunnen komen. Nou, niet dus.
Al vrij snel blijkt dat niet duidelijk is wanneer er weer wordt gevlogen en sowieso is alles voor de komende 14 dagen volgeboekt. Het valt samen met het einde van de ramadan en dan verplaatst half Indonesie zich.
Er zit niets anders op: terug lopen naar het hotel en afwachten wat de vulkaan doet.

De volgende morgen: de situatie is niet veranderd en ik zie de bui al hangen: Jakarta ga ik niet meer halen.
Wat wel kan is terugvliegen naar LabuanBajo aan de voorkant van het eiland, sterker nog da’s de enige mogelijkheid. Ik geniet van de korte vlucht boven het eiland: alle vulkanen en spiderwebs zijn van bovenaf gezien wel erg spectaculair!
En zo sta ik op 10 juli aan de voorkant van het eiland. Vliegen is nog steeds niet mogelijk dus besluit ik om dan maar een ferry-bus-ferry-bus-ferry-bus reisticket naar Denpasar te kopen. Duur van de reis 40 uur non-stop. En voor dinsdag 14 juli een vliegticket te kopen van Denpasar naar Holland. Want ik hoef natuurlijk niet meer helemaal terug naar Jakarta. Enkele reis voor 834 Euro. Meer dan de helft duurder dan mijn oorspronkelijke retour ticket. En op hoop van zegen dat er dan wel gevlogen wordt!
Voor de ferry reis krijg ik een coupon-boekje met glanzend rode bus voorop en sta daags erna weer heel erg vroeg klaar om in te schepen. Blijkbaar hadden meer reizigers deze oplossing bedacht, maar die hadden een coupon-boekje met witte bus voorop. Vreemd, iedereen met witte bus krijgt een ticket maar mijn coupon boekje met rode bus wordt gemeden als de pest. Ik word van hot naar her gestuurd maar niemand kan er iets mee. Er meldt zich nog een meisje met “rode-bus”boekje. De boot dreigt zonder ons 2-en te vertrekken en ik word kwaad. Haal de politie erbij. Dan worden er wat telefoontjes gepleegd en op het nippertje mogen we toch nog de boot op. Zonder ticket, maar met een coupon-boekje. Met rode bus erop. Op de ferry is het intussen een gekrioel van mensen: overal zitten, liggen, hangen mensen. Er is geen plekje vrij. Zelfs niet om m’n rugzak los te laten. Uiteindelijk drop ik die half onder een stoel en zie ik nog 40 cm waar ik kan zitten. Op de grond, met opgetrokken knieen. Voor de kast met reddingsvesten en het stinkt enorm naar vis. Oei, en dat gaat 8 uur duren??? Ja, maar vreemd genoeg went alles. Ik raak in gesprek met de jongen die naast me zit in het hoekje: hij heeft een doos met (verse) inktvis bij voor zijn familie in Bima (Sumbawa). En weer wat later gaat hij liggen. Languit op het pad. Ik volg zijn voorbeeld en ben blij dat ik geen schone kleren heb aangetrokken want erg schoon is dat gangpad niet. Regelmatig stappen er mensen over ons heen en proberen zich door het tjokvolle gangpad te verplaatsen.
Acht uur later arriveren we in Sape, op het eiland Sumbawa en gelukkig staat er wel een rode bus voor me klaar. Helaas weer overvol en ik krijg een kistje waar ik met halve bil op kan gaan zitten. Oei, en dat moet 8 uur duren?? Nee, deze keer niet want na een uurtje worden we overgezet op de rode, zeer luxe slaapbus. He, he.
AL vrij snel is het donker en we rijden de hele nacht door met af en toe een plas- of eetpauze.
Tegen de morgen arriveren we in Poto Tano voor de overtocht met de ferry naar Lombok. Die voor de verandering nu eens niet tjokvol zit. En ook de busreis over Lombok gaat van een leien dakje.
En het wordt al helemaal een happy end als ik tijden de overtocht naar Bali in een luxe leunstoel op het dek in het zonnetje zit te genieten.
Diezelfde avond arriveer ik om 7 uur in Denpasar. Vandaar uit ga ik naar Kuta, om een nachtje bij te komen. Deze stad ligt maar 10 minuten van het vliegveld van Denpasar. Waar ik de volgende dag op dinsdag 14 juli om 1.00 uur zal vertrekken voor een reis die 23 uur zal duren, naar Holland.
Op woensdag morgen arriveer ik om half 7 ’s morgens op Schiphol. In Indonesie is het dan alweer 7 uur later. Half 3 ’s middags dus.
Zondagmiddag 19 juli, het zit erop en voor me liggen alle gebruikte en ongebruikte tickets, bonnetjes en ander papierwerk.
Kijken of ik nog iets terugkrijg van mijn reisverzekering.
(Ja hoor, heb keurig 834 euro terug van Interpolis, goeie verzekering!)