Reggae Mama!!
Door: Nettie
Blijf op de hoogte en volg Nettie
09 Juli 2015 | Indonesië, Ende
Eindelijk weer vaste grond onder mijn voeten en dat voelt goed. En ook weer verbinding met de buitenwereld. Ik neem me vast voor om mijn belevenissen op de site te zetten in LabuanBajo, maar er is geen tijd: er moet een wasje gedaan worden, en het regelen van mijn vliegticket terug naar Jakarta kost me veel tijd en moeite. Maar de beslissing waar te gaan is dan al gevallen: ik ga het hele eiland Floris over en zal vanuit Ende terugvliegen. Grappig om te zien wat de anderen medereizigers doen, sommigen vliegen terug naar Denpasar en weer anderen gaan de hele boottrip in omgekeerde volgorde doen: in 40 uur met bus-ferry, bus ferry via de eilanden Sumbawa en Lombok terug naar Bali. Da’s een hele zit! (ik weet dan nog niet dat ik diezelfde route ruim en week later noodgedwongen ook moet doen)
Avond genieten we nog van heerlijk gefrituurde inktvis op de nightmarket in Labuan Bajo. En drink ik mijn eerste en enige biertje in Indonesie met een leuk stel uit Zwitserland.
Gelukkig is het reizen op Floris een verademing in tegenstelling tot de rest van Indonesie: met de busmaatschappij Guning Mas wordt je thuis opgehaald en op de plaats van bestemming gedropt: in mijn geval was dat Ruteng, dat ligt 5 reis uurtjes verder. Vraag me niet naar de kilometers want het tempo komt niet hoger dan 30 km per uur. Je kan het hele eiland Floris over in 670 km. Ik heb er daarvan circa 400 gedaan. In 5 dagen dus! En dan ben je nog maar in Ende! Maar wat een prachtig eiland is het: niet alleen goeie wegen (behalve de 6700 kronkels in de weg) maar ook geweldige uitzichten. Dan weer zit je heel hoog om vervolgens bij de rivier beneden uit te komen. En heel vaak kan je de zee zien, of de een of andere vulkaan,waarvan er genoeg zijn op Floris.
Het eiland is gewoonweg één prachtig natuurpark!
Rondom mijn eerste stop, het dorpje Ruteng zijn verschillende bezienswaardigheden, waarvan ik er Een uitkies om dan weer verder te reizen naar de volgende stop, het dorp Bajawa.
Achtereenvolgens zag ik “de spiderweb” rijstvelden, het traditionele dorpje Bena in en als laatste (de kers op de taart zou ons Miek zeggen), de Gunung Kelimutu met zijn 3 gekleurde meren boven op de vulkaan. Het laatste stuk van de reis vraagt een reggae jongen mij of ik met hem wil meerijden naar Ende. Hij moet zijn busje terugbrengen naar de baas en zo kan hij nog iets extra’s verdienen en ik reis comfortabeler en sneller dan met de gewone bus. In eerste instantie lijkt het me een verlegen jongen maar eenmaal aan het rijden maak ik me wat zorgen: hij is erg handtastelijk en er wordt reggae muziek opgezet en hij zit de hele tijd met handen en voeten mee te dansen. Het is ronduit gevaarlijk met al die bochten. Slaat mij op de schouder en roept: Reggae Mama!!! Vraagt me terloops even ten huwelijk en zegt dat liefde iets is vanuit je hart: dat heeft niks met leeftijd te maken. Na een tijdje (zijn z’n pilletjes dan uitgewerkt?) wordt hij gelukkig serieuzer en vertelt over zijn vriendin die hij nog steeds niet kan trouwen omdat de bruidsschat te hoog is (hij is 40!). De hele rit hoor ik Bob Marley en soortgenoten en ook in het bergdorp Moni kom ik verschillende rasta jongens tegen (o.a. John van mijn hotel in Moni).
Onderweg stoppen we nog bij de vriendin en ik drink er ontzettend smerige koffie, met zicht op de betegelde graven van de familie van het meisje. In Ende moet de chauffeur "iets" regelen voor we doorrijden de bergen in naar Moni. Ik word meegenomen naar de vreemdste, mooiste achteraf wijkjes van Ende. Ik krijg er veel bekijks en weet weer hoe het voelt om de vreemdeling te zijn. Maar uiteindelijk arriveren we toch in het prachtige Moni.
Zonder internet en zonder enige verbinding met de buitenwereld.
Het ivalt wel heel erg op dat Floris grotendeels katholiek is en het is een plaatje als de vrouwen – prachtig gekleed, maar met bijna allemaal met rode monden en slechte tanden van de betelnoot - op zondagmorgen de kerk uit komen. Ze houden hun mond angstvallig gesloten als ik een foto wil maken.
Ik zag, en bezocht ook nog een paar trouwerijen, waarbij het opviel dat bruid en bruidegom al wat ouder waren ,: ze moesten waarschijnlijk heel lang sparen voor de bruidsschat, misschien dat ze er daarom wat treurig uitzagen.
Heel opvallend waren de graven van de overledenen op eigen grond, vaak in de tuin. Soms worden ze als zitbankje gebruikt. En altijd opvallend betegelt.
Het katholieke geloof is op Floris nog heel sterk beinvloed door de traditie (animisme): ze geloven nog in geesten en voorouders en nog veel meer.
Ik hou er mee op: bedankt voor alle aandacht en reacties: tot volgende week DERTIEN juli!!
Avond genieten we nog van heerlijk gefrituurde inktvis op de nightmarket in Labuan Bajo. En drink ik mijn eerste en enige biertje in Indonesie met een leuk stel uit Zwitserland.
Gelukkig is het reizen op Floris een verademing in tegenstelling tot de rest van Indonesie: met de busmaatschappij Guning Mas wordt je thuis opgehaald en op de plaats van bestemming gedropt: in mijn geval was dat Ruteng, dat ligt 5 reis uurtjes verder. Vraag me niet naar de kilometers want het tempo komt niet hoger dan 30 km per uur. Je kan het hele eiland Floris over in 670 km. Ik heb er daarvan circa 400 gedaan. In 5 dagen dus! En dan ben je nog maar in Ende! Maar wat een prachtig eiland is het: niet alleen goeie wegen (behalve de 6700 kronkels in de weg) maar ook geweldige uitzichten. Dan weer zit je heel hoog om vervolgens bij de rivier beneden uit te komen. En heel vaak kan je de zee zien, of de een of andere vulkaan,waarvan er genoeg zijn op Floris.
Het eiland is gewoonweg één prachtig natuurpark!
Rondom mijn eerste stop, het dorpje Ruteng zijn verschillende bezienswaardigheden, waarvan ik er Een uitkies om dan weer verder te reizen naar de volgende stop, het dorp Bajawa.
Achtereenvolgens zag ik “de spiderweb” rijstvelden, het traditionele dorpje Bena in en als laatste (de kers op de taart zou ons Miek zeggen), de Gunung Kelimutu met zijn 3 gekleurde meren boven op de vulkaan. Het laatste stuk van de reis vraagt een reggae jongen mij of ik met hem wil meerijden naar Ende. Hij moet zijn busje terugbrengen naar de baas en zo kan hij nog iets extra’s verdienen en ik reis comfortabeler en sneller dan met de gewone bus. In eerste instantie lijkt het me een verlegen jongen maar eenmaal aan het rijden maak ik me wat zorgen: hij is erg handtastelijk en er wordt reggae muziek opgezet en hij zit de hele tijd met handen en voeten mee te dansen. Het is ronduit gevaarlijk met al die bochten. Slaat mij op de schouder en roept: Reggae Mama!!! Vraagt me terloops even ten huwelijk en zegt dat liefde iets is vanuit je hart: dat heeft niks met leeftijd te maken. Na een tijdje (zijn z’n pilletjes dan uitgewerkt?) wordt hij gelukkig serieuzer en vertelt over zijn vriendin die hij nog steeds niet kan trouwen omdat de bruidsschat te hoog is (hij is 40!). De hele rit hoor ik Bob Marley en soortgenoten en ook in het bergdorp Moni kom ik verschillende rasta jongens tegen (o.a. John van mijn hotel in Moni).
Onderweg stoppen we nog bij de vriendin en ik drink er ontzettend smerige koffie, met zicht op de betegelde graven van de familie van het meisje. In Ende moet de chauffeur "iets" regelen voor we doorrijden de bergen in naar Moni. Ik word meegenomen naar de vreemdste, mooiste achteraf wijkjes van Ende. Ik krijg er veel bekijks en weet weer hoe het voelt om de vreemdeling te zijn. Maar uiteindelijk arriveren we toch in het prachtige Moni.
Zonder internet en zonder enige verbinding met de buitenwereld.
Het ivalt wel heel erg op dat Floris grotendeels katholiek is en het is een plaatje als de vrouwen – prachtig gekleed, maar met bijna allemaal met rode monden en slechte tanden van de betelnoot - op zondagmorgen de kerk uit komen. Ze houden hun mond angstvallig gesloten als ik een foto wil maken.
Ik zag, en bezocht ook nog een paar trouwerijen, waarbij het opviel dat bruid en bruidegom al wat ouder waren ,: ze moesten waarschijnlijk heel lang sparen voor de bruidsschat, misschien dat ze er daarom wat treurig uitzagen.
Heel opvallend waren de graven van de overledenen op eigen grond, vaak in de tuin. Soms worden ze als zitbankje gebruikt. En altijd opvallend betegelt.
Het katholieke geloof is op Floris nog heel sterk beinvloed door de traditie (animisme): ze geloven nog in geesten en voorouders en nog veel meer.
Ik hou er mee op: bedankt voor alle aandacht en reacties: tot volgende week DERTIEN juli!!
-
09 Juli 2015 - 09:00
Berthie:
Nettie.
Wat een belevenissen!!! Je maakt toch veel mee en zo veel spannende avonturen. Je moet het maar durven. We genieten van je verhalen en foto's.
Je zou zo een boek kunnen schrijven.
Nog een hele fijne vakantie verder en toch: blijf voorzichtig.
Groetjes van Berthie en Hennie -
09 Juli 2015 - 09:08
Joke Kreijtz:
Hallo Nettie.
Wat prachtig maar je moet het gezien hebben om het zo mooi te vinden
als jij het gezien hebt.
Ook fijn dat je weer richting Nederland komt.
Goede reis terug.
Gr van Joke en Kees. -
09 Juli 2015 - 09:45
Marian:
O, het klinkt allemaal geweldig!!! Heb je een tijdje gemist, de mail is corrupt, althans dat wordt nu al 3weken lang uitgespuugd. Jouw verbinding was dus ook niet helemaal perfect, lees ik.
In ieder geval goede terug reis en tot gauw!
Groetjes van ons beiden -
09 Juli 2015 - 09:51
Jo:
Hoi Nettie na een lange vacantie ! En veel verhalen , een goede reis terug .gr.jo -
09 Juli 2015 - 15:57
Toos:
Het ziet er allemaal geweldig uit, maar wat jij gezien en beleefd hebt is niet op de prent vast te leggen.
Wat zul je veel te vertellen hebben. Nettie ik wens je een goede reis terug,en bent benieuwd naar je verhalen.
Groetjes Toos. -
09 Juli 2015 - 20:16
Nelly:
Voor mijn gevoel was het deze keer wel erg spannend. Hoor graag je verhalen.
Zal wel eind juli worden, want ook wij zijn reislustig. -
09 Juli 2015 - 20:58
Mieke:
Prachtige foto's, inderdaad de kers op de taart. Peter en ik zeiden dat we volgende keer weer terug willen naar Zuid-Amerika maar als ik dit zo zie.....
Goeie reis en tot gauw.
Liefs Peter en Mieke -
09 Juli 2015 - 23:40
Mary Van Der Meer:
Hoi Nettie wat een geweldige foto,s wat is het daar prachtig en je verhalen vind ik ook echt interessant vind het zo fijn dat wij jou kunnen volgen jij maakt het mee maar wij kunnen ook heel erg genieten van je verhalen geniet er van de week nog van want de vakantie zit er bijna op jammer he . Ik wens je voor straks een goede vlucht Welkom thuis groetjes Mary x x x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
