Wachten op de zon
Door: Nettie
Blijf op de hoogte en volg Nettie
06 Februari 2014 | Laos, Luang Prabang
Noord Laos, het is 7 uur s' morgens en de mist hangt als een dikke deken over de hoge bergen. Ik ben gestrand in Nam Neun, een piepklein dorpje zo'n 100 km van de Vietnamese grens. Omdat ik voor een ongebruikelijke route had gekozen vanuit Phonsavan - dus niet via Luang Prabang - moest ik halverwege overstappen en een bus de andere richting naar Nong Khiaw nemen. Halverwege ligt Nam Neun en toen de chauffeur me daar dropte zei hij direct al: no bus here, speak no Inglisch. Maar het is een halteplaats voor alle mensen die pauzeren tussen al dat gebergte in en ik vroeg net zo lang aan iedereen hoe ik in Nong Khiaw moest komen totdat de restaurant eigenaar wist dat hij me de volgende morgen met zijn motor, 7 km de berg op naar een junction (kruispunt) zou brengen.
Eerlijk gezegd lag ik daar 's nachts wakker van in het enige guesthouse (pension) dat Nam Neun rijk is: ik zag me niet met rugzak en al, achter op de motor door de mistige bergen naar boven gaan.
Maar alle zorgen waren weer voor niets want 's morgens kon ik gewoon mee liften met een klein vrachtwagentje.
Intussen had ik een nooit te vergeten dag in Nam Neun doorgebracht.
Eerst zag ik hoe belangrijk zo'n stromende rivier is voor het dorp: er werd in gewassen, de groenten, de kleren, de mensen en er werd zelfs een varkentje geslacht. En overal waren vrouwen zeewier aan het verzamelen. Later vond ik dat terug om de markt waar de vrouwen dat schoongemaakt verkochten, net als alle andere ondduidelijke etenswaren. Maar een herkende ik akelig goed: een teiltje vol met dode ratten. Op mijn vraag of ze voor het eten waren knikten ze allemaal ja, ja. Ik maakte foto's en liet een vrouw een foto van mij en haar vriendin maken.
Ik kon haar niet verstaan maar natuurlijk wilde ze die foto graag hebben.
Ze wees naar een winkel, en daar was iemand die een foto-afdruk kon maken (tegen betaling natuurlijk) die ik als kadootje weggaf. En toen wilden ze graag allemaal op de foto maar ik heb het bij 2 foto's gelaten.
De volgende morgen zat ik al om half 9, zonder ontbijt, op het kruispunt te wachten op de eerstvolgende bus naar VIeng Kong, halverwege mijn bestemming.
Ik raakte daar diep onder de indruk van het ontwaken van een bergdorp. De vrouwen komen een voor een naar buiten, met een jas aan, op slippers en vaak een kind achterop. Daar staan ze dan in groepjes te wachten, kleumend van de kou en intussen een vuurtje stokend van lege maiskolven. Het was blijkbaar de taak van een meisje om het ontbijt te maken: beignets van banaan en witte knollen. Het meisje viste de beignets uit de olie met wanten aan en een vork. Toen ik haar een "vleestang" kado gaf had ik daarmee mijn ontbijt verdiend.
Gelukkig liet de eerstvolgende bus niet al te lang op zich wachten en na 4 uurtjes door alweer bergen waren we in Xieng Kong, alwaar ik moest overstappen om in Kong Khiaw te komen, mijn bestemming.
We hebben echt de hele dag door berggebied gereden en als er 40 km per uur wordt gereden gaat het wel heel voorspoedig. Vaker wordt er maar 30, of zelfs 20 km per uur gehaald. Dus eigenlijk is de afstand niet zo groot, maar telt alleen de conditie van de weg hoe laat je arriveert.
Aangekomen in nog Khiaw heb is 3 dagen nodig om bij te komen en om te genieten van deze werkelijk uitzonderlijk mooie plek. Van hieruit kon je op de Nam Ou river nog dieper het Noorden in om daar een nacht te verblijven in Megha Kno (of zoiets) maar dat heb ik met een retourtje gedaan. Gelukkig maar, want als de rugzak mee had gemoeten had ik 4x 50 treden naar boven gemoeten en dat had ik niet gehaald. Dus ik neem ook nog met regelmaat goeie beslissingen.
De tocht over de Nam Ou is onvergetelijk mooi!!
De volgende halte was om via Oudomxai (nacht overgebleven) naar Luang Namta, en dan naar de grens met Thailand te gaan. Waar ik nu ben en waar de jongens hier in het internet cafe de naam niet kunnen spellen. Dus ik zit NIET in Luang Prabang want daar zijn vanmorgen ALLE toeristen naar toegegaan.
Ze weten gelukkig niet hoe leuk de markt hier is, aan de oever van de Mekong rivier.
Ik heb souveniers gekocht en dat was al een avontuur op zich: want hoe spreek je SCHORT uit in het Lao: iets als tacken jun, of packjej jeu. De vrouwen op de markt lachten me met z'n allen uit. Vooral om dat ik er voor 5 stuks te veel betaalden en in andere kramen de vrouwen mopperden dat ze bij haar maar 10.000 kip kosten!
Voor mijn dochters en vriendinnen: jullie krijgen een mooi, apart model, schort kado! En sommigen ook nog een vleestang. Of spagetti tang, wat je maar wil.
Morgen ga ik dus echt de grens over naar Thailand, ik denk richting Chiang Mai.
Maar dat kan zo maar veranderen!
Eerlijk gezegd lag ik daar 's nachts wakker van in het enige guesthouse (pension) dat Nam Neun rijk is: ik zag me niet met rugzak en al, achter op de motor door de mistige bergen naar boven gaan.
Maar alle zorgen waren weer voor niets want 's morgens kon ik gewoon mee liften met een klein vrachtwagentje.
Intussen had ik een nooit te vergeten dag in Nam Neun doorgebracht.
Eerst zag ik hoe belangrijk zo'n stromende rivier is voor het dorp: er werd in gewassen, de groenten, de kleren, de mensen en er werd zelfs een varkentje geslacht. En overal waren vrouwen zeewier aan het verzamelen. Later vond ik dat terug om de markt waar de vrouwen dat schoongemaakt verkochten, net als alle andere ondduidelijke etenswaren. Maar een herkende ik akelig goed: een teiltje vol met dode ratten. Op mijn vraag of ze voor het eten waren knikten ze allemaal ja, ja. Ik maakte foto's en liet een vrouw een foto van mij en haar vriendin maken.
Ik kon haar niet verstaan maar natuurlijk wilde ze die foto graag hebben.
Ze wees naar een winkel, en daar was iemand die een foto-afdruk kon maken (tegen betaling natuurlijk) die ik als kadootje weggaf. En toen wilden ze graag allemaal op de foto maar ik heb het bij 2 foto's gelaten.
De volgende morgen zat ik al om half 9, zonder ontbijt, op het kruispunt te wachten op de eerstvolgende bus naar VIeng Kong, halverwege mijn bestemming.
Ik raakte daar diep onder de indruk van het ontwaken van een bergdorp. De vrouwen komen een voor een naar buiten, met een jas aan, op slippers en vaak een kind achterop. Daar staan ze dan in groepjes te wachten, kleumend van de kou en intussen een vuurtje stokend van lege maiskolven. Het was blijkbaar de taak van een meisje om het ontbijt te maken: beignets van banaan en witte knollen. Het meisje viste de beignets uit de olie met wanten aan en een vork. Toen ik haar een "vleestang" kado gaf had ik daarmee mijn ontbijt verdiend.
Gelukkig liet de eerstvolgende bus niet al te lang op zich wachten en na 4 uurtjes door alweer bergen waren we in Xieng Kong, alwaar ik moest overstappen om in Kong Khiaw te komen, mijn bestemming.
We hebben echt de hele dag door berggebied gereden en als er 40 km per uur wordt gereden gaat het wel heel voorspoedig. Vaker wordt er maar 30, of zelfs 20 km per uur gehaald. Dus eigenlijk is de afstand niet zo groot, maar telt alleen de conditie van de weg hoe laat je arriveert.
Aangekomen in nog Khiaw heb is 3 dagen nodig om bij te komen en om te genieten van deze werkelijk uitzonderlijk mooie plek. Van hieruit kon je op de Nam Ou river nog dieper het Noorden in om daar een nacht te verblijven in Megha Kno (of zoiets) maar dat heb ik met een retourtje gedaan. Gelukkig maar, want als de rugzak mee had gemoeten had ik 4x 50 treden naar boven gemoeten en dat had ik niet gehaald. Dus ik neem ook nog met regelmaat goeie beslissingen.
De tocht over de Nam Ou is onvergetelijk mooi!!
De volgende halte was om via Oudomxai (nacht overgebleven) naar Luang Namta, en dan naar de grens met Thailand te gaan. Waar ik nu ben en waar de jongens hier in het internet cafe de naam niet kunnen spellen. Dus ik zit NIET in Luang Prabang want daar zijn vanmorgen ALLE toeristen naar toegegaan.
Ze weten gelukkig niet hoe leuk de markt hier is, aan de oever van de Mekong rivier.
Ik heb souveniers gekocht en dat was al een avontuur op zich: want hoe spreek je SCHORT uit in het Lao: iets als tacken jun, of packjej jeu. De vrouwen op de markt lachten me met z'n allen uit. Vooral om dat ik er voor 5 stuks te veel betaalden en in andere kramen de vrouwen mopperden dat ze bij haar maar 10.000 kip kosten!
Voor mijn dochters en vriendinnen: jullie krijgen een mooi, apart model, schort kado! En sommigen ook nog een vleestang. Of spagetti tang, wat je maar wil.
Morgen ga ik dus echt de grens over naar Thailand, ik denk richting Chiang Mai.
Maar dat kan zo maar veranderen!
-
06 Februari 2014 - 15:13
Marian Harms:
Hoi Nettie,
Leuk verhaal! Je hebt weer heel wat beleeft! De foto's spreken ook boekdelen en zijn schitterend. Mooie foto ook van Thailand aan de overkant, prachtig met die ondergaande zon!
Groetjes en nog veel plezer! -
06 Februari 2014 - 15:26
Jet:
Hallo Nettie
Wat beleef je toch ongelofelijk veel tijdens je wereldreis !!!
maar goed dat je er een verslag van gemaakt hebt anders was je vast en zeker al veel vergeten denken wij .Wij wensen je nog een prettig vervolg van je reis en hopen dat er nog vele goede indrukken volgen
ook om te lezen door je fans
hartelijke groeten uit Pomperstad Richard en Jet -
06 Februari 2014 - 19:20
Sandra:
Hey moeke, zo kennen we je weer. Eindelijk de smaak van het reizen weer te pakken en wat een mooie foto's. Maleisie was gewoon jouw ding niet, toch? Ook leuk om op plekken te komen waar nauwelijks toeristen komen. Mocht je in Chiang Mai het restaurant "the Wall" zien, vraag dan aan de Nederlandse eigenaar naar de fietstocht in Chiang Mai, vonden wij erg leuk. Ik zal in het weekend nog een mail sturen met een update uit Schaijk. Geniet van het mooie Azie. Liefs -
06 Februari 2014 - 20:53
Marja Ruiter-van Halteren:
Hoi Nettie
Wat een lef heb jij om dit in je eentje te doen.
Ik heb deze reis met Arnold gemaakt.Herken dus veel van je belevenissen maar alleen? nee.
Geniet van je berichten.
Gr.Marja -
07 Februari 2014 - 16:34
Lucy :
Hi Nettie .
Just another day in your world travels ,very exciting to read ,and nice pictures .
We live in a cold winter this year .
Enjoy your self ,and stay safe .
Love Lucy xo. -
11 Februari 2014 - 18:00
Corrij:
zo ga je weer goed nu ken ik je weer.nog veel kijk plezier en tot gauw
corrij guus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
