Overleven in Manila

De vlucht terug vanaf het eiland Negros is alweer een fluitje van een cent. Helaas geldt dat niet voor het vinden van een hotel in hartje Manila; nu moet ik toch mijn weg zien vinden in het drukke stadsdeel Pasay. Het centrum is een grote, onoverzichtelijke rotonde en tegelijkertijd een knooppunt van hėėl veel busstations en een metrohalte. De drukte is overweldigend en oversteken kan alleen maar via een heel hoge voetgangersbrug. ik weet dat mijn hotel Yuj Inn vlakbij moet zijn maar in welke richting?
Als ik de taxichauffeur het adres laat zien, weet ik niet of hij het snapt, hij kijkt wat glazig als ik hem vertel dat het hotel maar 500 meter verderop in de wijk Malubay ligt. Op hoop van zegen dan maar. Na 300 meter zie ik aan de goede kant van de weg – met grote groene letters – Yuj Inn hotel. Wat een geluk en wat een opluchting!! En wat een ontzettend leuk hotel: letterlijk alles is in de kleuren felblauw en groen.

Ik vergaap me aan de taferelen in de omgeving; rommelig, druk, vies, gezellig, vreemde en normale mensen en vooral heel veel tricycles (gemotoriseerde driewielers) en jeepneys (Filipijnse taxi).
Als ik na een daguitstap het hotel wil binnengaan zit er een oude vrouw op een stoel hartverscheurend te huilen. Ik sta perplex en vergeet te vragen wat er aan de hand is. Niemand stoort zich er verder aan maar ik moet er nog lang aan denken. Ook de jongeman die – liggend op een stoel, pal voor de deur van het hotel lijkt te wonen – wordt door iedereen met rust gelaten. Iedere keer als ik passeer trekt hij zonder commentaar zijn benen op.
Tegenover het hotel is een vuilverzamelplek (in zakken) en daarnaast is een busstation. Daarachter ligt de doorgaande weg. Heel vreemd allemaal en het is onmogelijk om je hier te vervelen!!

Ik heb nog een week voor de terugreis en maak een globale planning: dat wordt nog een dagje Mall of Asia, het megagrote winkelcentrum en de resterende 4 dagen ga ik de stad uit naar het 60 km verderop gelegen Taal meer: in het midden daarvan ligt een fotogenieke, te beklimmen vulkaan.
Intussen weet ik dat de jeepney het handigste vervoermiddel is om bij het winkelcentrum te komen: grappige taxi’s waar je met de knieën tegenover elkaar zit en waarbij je razendsnel moet in- of uitstappen en intussen ook nog je 11 pesos betalen.

Ik neem me voor om het winkelcentrum deze keer van voor naar achter en van onder naar boven te verkennen, dat vereist goede wandelschoenen en, achteraf gezien was het zeker de moeite waard. Vooral de hoogste etage is indrukwekkend: een prachtig uitzicht over de zee en de haven van Manila. Maar je kan er ook naar de film, naar het casino of de kleinkinderen meenemen naar enorme, 50 meter lange springkussens. Of eten in een Koreaans, Japans, Italiaans of Filipijns restaurant. Keuze te over.
De sfeer is er geweldig, misschien omdat het toevallig Chinees nieuwjaar is? En feesten kunnen de Filipijnen. Alles is overdadig versierd en overal kom je muzikale, dansende draken tegen. In de grote hal treden kleurrijke artiesten op van groot tot klein en van jong tot oud. Ik vermaak me uitstekend.

De volgende dag moet ik uitzoeken hoe- en waar ik de stad uitkom. Dat valt nog niet mee: ze sturen me van oost naar west en weer terug en iedere keer moet ik weer een andere voetgangersbrug over: 75 treden en op het hoogste punt liggen daklozen te slapen op de rand: onbegrijjpleijk dat ze er niet vanaf vallen. Hier kun je ook maar beter niet in het donker lopen. Misschien is het ook handiger om voor die paar dagen alleen een dag rugzakje mee te nemen want ik zie me met deze temperatuur niet met de grote rugzak de voetgangers brug beklimmen. Een dag later ben ik reis-klaar en ga op zoek naar de bus.
Drie voetgangersbruggen later vind ik de goede bus en nog 3 uur later ben ik in Tagaytay dat hoog boven het Taal meer ligt. Pff….!

En het kleine stadje maakt alle inspanningen goed: Tagaytay ligt op grote hoogte met overal uitzicht op het Taalmeer en de vulkaan: als ik eindelijk mijn guesthouse heb gevonden kan ik vanuit een luie stoel liggen lezen en genieten van de rust en het uitzicht.
Daags erna organiseren we met een aantal mensen een tripje naar het Taal meer om de vulkaan te beklimmen. Ik tiwijfel want ik voel al dat er iets erg mis is met mijn blaas.
De rit naar beneden duurt zeker een half uur, heeft prachtige vergezichten maar de tricycle hobbelt wel heel erg. Lang verhaal kort: het is niet verstandig om zo te gaan klimmen dus na een uurtje wandelen en praten en eten met wat dorpsbewoners word ik weer naar boven gebracht: rechtstreeks naar het kleine ziekenhuisje van Tagaytay. Altijd handiger omdat hier te doen dan in Manila. En zo’n Filipijns ziekenhuisje is een belevenis op zich: nadat ik ze vertel dat ik een "urine bladder infection" heb krijg ik een uitgebreid onderzoek voor iets wat ik Schaijk kan afhandelen met een antibiotica kuurtje. Niet in Tagaytay: hier willen ze mijn bloeddruk, gewicht, lengte en zelfs vingerafdruk hebben. En ze nemen er alle tijd voor. Toch moet ik zelf vragen om een urine test want dat vergeten ze dan vreemd genoeg weer. Een halve dag later krijg ik van de dokter een heftige 7-daagse antibiotica kuur mee. En dat werkt!
Het gaat vrijwel direct een stuk beter en ik besluit om me naar een 8 km verderop gelegen uitzichtpunt te laten brengen “the people’s park in the sky”. Dit is een oud, vervallen complex van oud-president Marcos. Daar ontmoet ik veel Filipijnen maar geen toeristen en gezamenlijk worden we met de bus naar het viewpoint gebracht: een fantastisch uitzicht van 180 graden en in de verte kan je zelfs Manila in zien.

Er lijkt maar geen einde te komen aan mijn avonturen want op de terugreis naar Manila gaat er iets helemaal mis: de bus van Tagaytay stopt ver buiten de stad en van daaruit word je met een jeepney naar het juiste stadsdeel gebracht. Malubay dus, vlakbij de rotonda aan de EDSA road. Kan niet missen.
Ik word inderdaad gedropt in Malubay, aan de EDSA road maar ik zie geen rotonde. Na een paar keer vragen word ik toch wat ongerust: de taxi chauffeurs kennen de straat en het hotel niet en ik raak dan enigszins in paniek. Wat doe ik fout?
Ten langen leste is er een chauffeur die me dwars door de smalle straatjes naar de andere zijde van Malibu brengt, en eindelijk, uren later vinden we samen opgelucht de Apelo Cruz road aan de Rotonda en de goeie voetgangersbrug. Eind goed al goed.

Rest alleen nog de lange terugvlucht – via Taiwan – naar huis en ruim 40 uur later zie ik een uitgebreide Bergjes familie op Schiphol: die zijn net terug van de andere kant van de wereld, Las Vegas. Het is 10 uur in de morgen als ik met Sandra en Pierre naar Schaijk rij. De reis zit erop!

Vraag me nu even niet wat ik van de Filipijnen vond; mijn indrukken zijn alleen maar heel oppervlakkig en ik heb me niet verdiept in de vele problemen van dit land. En de meeste inwoners zijn dik tevreden met hun President Duterte dus daar laat ik het maar even bij.