Hoe het verder ging...
Door: Nettie
Blijf op de hoogte en volg Nettie
17 Maart 2019 | Filipijnen, Dumaguete City
Na het eiland Bohol moet ik kiezen: ga ik links om, of rechts om terug naar Manilla?
Die keuze wordt bepaald door waar, en wanneer de veerboot vertrekt. Nardille zette me op het verkeerde spoori: "je moet eerst terug naar Cebu eiland om vandaar je richting te kiezen".
Ik vertrouw helemaal op mijn reisgids, de Lonely Planet en laat me om 05.00 uur naar de haven brengen, richting Negros eiland, dat achter Cebu eiland ligt. De hoofdstad Dumaguete schijnt Spaanse invloeden te hebben en een mooi boulevard te hebben. Vaartijd ongeveer 3 uur en zo sta ik om half 9 al op de kade in Dumaguete. De taximensen willen me niet wegbrengen "'zie je dat grote groene gebouw? Daar ligt U Feel Fun house". Een van de weinige keren dat ik met mijn rugzak met een gewicht van maar 9,4 kg, ongeveer een kilometer moet lopen en de temperatuur loopt al flink op. Maar het lukt en ik krijg een bed toegewezen op een mannenslaapzaal van dit grappige verblijf, gelukkig helemaal in het hoekje. Genoeg privacy dus! Een uurtje later loop ik op de prachtige boulevard en ga op zoek naar een nieuw dag-rugzakje, dat is nodig want mijn oude valt bijna uit elkaar. Als ik het in de vuilnis-emmer wil stoppen steekt de eigenaares van het pension daar een stokje voor, ze wil het graag hebben.
Ik koop een felrode nieuwe en loop tevreden rond. Na anderhalve dag mag ik opnieuw kiezen en dat is niet zo moeilijk; in het zuiden liggen de mooiste stranden en zo kom ik terecht bij AivyMaes DIve resort in Danaue, 10 km verderop. Bij Aivy krijg ik -helemaal voor mezelf- een leuk rieten huisje met een hangmat ervoor. Uitzicht op de zee en op alle (meestal jonge) duikers die de hele dag druk bezig zijn met aan- en uitkleden en zuurstof tanks die iedere dag naast de Kerstboom (ja nog steeds) worden gezet. Het vage idee om misschien een duiklesje te nemen gaat snel over als ik zie wat er allemaal bij komt kijken. Ik hou het bij lezen, uitkijken over de zee en een praatje maken met wat Belgen. Iedere morgen wordt erin het keukentje tegenover mijn huisje, gezamenlijk ontbeten. Een plek om je helemaal thuis te voelen.
Toch begint het na een paar dagen weer te kriebelen: ik kies voor een "duur" resort van 25 dollar per nacht, helemaal in het zuiden. Als ik me hardop afvraag hoe ik daar moet komen krijg ik onmiddellijk hulp van een van de meisjes die daar werken "oh mijn Oom Richard woont daar niet zo ver vandaan en die brengt je wel even met zijn brommer" En daar ga ik weer: 30 km met de lokale bus tot aan het dorpje Zambuonguita. Als ik uitstap roept een meisje naar me: Antonetta???.
Ja dat ben ik en met wat passen en meten komt de rugzak tussen ons in en daar gaan we: 10 km door een prachtig landschap. iIk durf niet zo goed te kijken en zit met samengeknepen billen op de motor.
Helemaal aan het einde ligt een hoge klif met een heel raar bouwsel met grote grijze muren die we moeten passeren via de bewakers. Het enorme resort kan ik het beste omschrijven als: sjiek op z’n Filipijns want er loopt meer personeel rond dan gasten. Maar wel 2 enorme zwembaden en het uitzicht is vanzelfsprekend indrukwekkend. Goed voor weer 2 dagen luieren en lezen en intussen stiekem op m’n mobieltje kijken hoe het weer in Holland is.
Intussen heb ik besloten om niet verder te reizen op dit eiland simpelweg omdat het niet in de LP staat en ik genoeg begin te krijgen van het reizen. En zo komt Ome Richard me - na een SMSje - 2 dagen later weer ophalen met zijn motor: hij zet de rugzak voor op de motor en dat is een verbetering: ik kan nu goed rondkijken en zie dat er veel mensen bezig zijn om de nieuwe verharde weg schoon te vegen: nu is de rit veel te kort: voor ik het weet zijn we weer terug op de plek waar ik de bus terug naar Dumaguete kan nemen. Daar kan ik een vliegticket kopen en heb ik nog een week in Manila en omstreken.
Die keuze wordt bepaald door waar, en wanneer de veerboot vertrekt. Nardille zette me op het verkeerde spoori: "je moet eerst terug naar Cebu eiland om vandaar je richting te kiezen".
Ik vertrouw helemaal op mijn reisgids, de Lonely Planet en laat me om 05.00 uur naar de haven brengen, richting Negros eiland, dat achter Cebu eiland ligt. De hoofdstad Dumaguete schijnt Spaanse invloeden te hebben en een mooi boulevard te hebben. Vaartijd ongeveer 3 uur en zo sta ik om half 9 al op de kade in Dumaguete. De taximensen willen me niet wegbrengen "'zie je dat grote groene gebouw? Daar ligt U Feel Fun house". Een van de weinige keren dat ik met mijn rugzak met een gewicht van maar 9,4 kg, ongeveer een kilometer moet lopen en de temperatuur loopt al flink op. Maar het lukt en ik krijg een bed toegewezen op een mannenslaapzaal van dit grappige verblijf, gelukkig helemaal in het hoekje. Genoeg privacy dus! Een uurtje later loop ik op de prachtige boulevard en ga op zoek naar een nieuw dag-rugzakje, dat is nodig want mijn oude valt bijna uit elkaar. Als ik het in de vuilnis-emmer wil stoppen steekt de eigenaares van het pension daar een stokje voor, ze wil het graag hebben.
Ik koop een felrode nieuwe en loop tevreden rond. Na anderhalve dag mag ik opnieuw kiezen en dat is niet zo moeilijk; in het zuiden liggen de mooiste stranden en zo kom ik terecht bij AivyMaes DIve resort in Danaue, 10 km verderop. Bij Aivy krijg ik -helemaal voor mezelf- een leuk rieten huisje met een hangmat ervoor. Uitzicht op de zee en op alle (meestal jonge) duikers die de hele dag druk bezig zijn met aan- en uitkleden en zuurstof tanks die iedere dag naast de Kerstboom (ja nog steeds) worden gezet. Het vage idee om misschien een duiklesje te nemen gaat snel over als ik zie wat er allemaal bij komt kijken. Ik hou het bij lezen, uitkijken over de zee en een praatje maken met wat Belgen. Iedere morgen wordt erin het keukentje tegenover mijn huisje, gezamenlijk ontbeten. Een plek om je helemaal thuis te voelen.
Toch begint het na een paar dagen weer te kriebelen: ik kies voor een "duur" resort van 25 dollar per nacht, helemaal in het zuiden. Als ik me hardop afvraag hoe ik daar moet komen krijg ik onmiddellijk hulp van een van de meisjes die daar werken "oh mijn Oom Richard woont daar niet zo ver vandaan en die brengt je wel even met zijn brommer" En daar ga ik weer: 30 km met de lokale bus tot aan het dorpje Zambuonguita. Als ik uitstap roept een meisje naar me: Antonetta???.
Ja dat ben ik en met wat passen en meten komt de rugzak tussen ons in en daar gaan we: 10 km door een prachtig landschap. iIk durf niet zo goed te kijken en zit met samengeknepen billen op de motor.
Helemaal aan het einde ligt een hoge klif met een heel raar bouwsel met grote grijze muren die we moeten passeren via de bewakers. Het enorme resort kan ik het beste omschrijven als: sjiek op z’n Filipijns want er loopt meer personeel rond dan gasten. Maar wel 2 enorme zwembaden en het uitzicht is vanzelfsprekend indrukwekkend. Goed voor weer 2 dagen luieren en lezen en intussen stiekem op m’n mobieltje kijken hoe het weer in Holland is.
Intussen heb ik besloten om niet verder te reizen op dit eiland simpelweg omdat het niet in de LP staat en ik genoeg begin te krijgen van het reizen. En zo komt Ome Richard me - na een SMSje - 2 dagen later weer ophalen met zijn motor: hij zet de rugzak voor op de motor en dat is een verbetering: ik kan nu goed rondkijken en zie dat er veel mensen bezig zijn om de nieuwe verharde weg schoon te vegen: nu is de rit veel te kort: voor ik het weet zijn we weer terug op de plek waar ik de bus terug naar Dumaguete kan nemen. Daar kan ik een vliegticket kopen en heb ik nog een week in Manila en omstreken.
-
17 Maart 2019 - 10:04
Jeanette:
Dat klonk als vakantie, zo relaxt! -
17 Maart 2019 - 18:41
Lucy :
Nice to read your holiday story Nettie ,and the pictures are beautiful.you can do that again .xx -
17 Maart 2019 - 20:35
Mieke:
Goed gekozen om lekker te relaxen en op deze manier kun je nog wel een paar jaar op reis. -
18 Maart 2019 - 05:06
Joke En Kees:
Ha ha die Nettie.
Als ik dit bericht lees moet ik toch even een lach onderdrukken en zie het
helemaal voor me .
Nettie achterop de motor.
En ook als enige vrouw in een mannenslaapzaal.
Maar goed je kunt alles na vertellen dus ook dit avontuur is weer goed afgelopen.
Bedankt weer voor dit mooie verhaal.
Gr Kees en Joke. -
18 Maart 2019 - 13:38
Sandra:
Ha mams, krijg hier reiskriebels van. Zo lekker om ook te relaxen tijdens het reizen. Had je de man wel goed vastgehouden achter op de brommer ?
-
15 April 2019 - 15:29
Jeanne Van De Ven:
Hoi Nettie, leuk om je reisverhalen te lezen. Krijg er zin in om ook zo'n reis te gaan maken. Groeten, Jeanne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
