Manila, Intramuros

Intramuros: tussen de muren; een veilig begin in een megastad als Manilla met zijn 16 miljoen inwoners. Ermita, Malate, Pasay, Chinatown,Quiapo en Intramuros vormen samen het centrum. Manilla bestaat uit 16 verschillende steden en ik ben er snel genoeg achter dat een hele tijd het voordat je eindelijk de stad uit bent.

Ik arriveer op zaterdag 30 december 2018 en na een zware reis met veel turbulentie kan je nergens beter beginnen dat in het oude Spaanse gedeelte, waar gelukkig ook mijn prachtig-oud hotel White Nights staat en een katedraal en de meeste toeristische attracties vlakbij zijn.

De kerstbomen zijn nog volop aanwezig en in de kerk loop ik meteen al tegen een chique filipijnse bruiloft aan. De mensen zien er allemaal piekfijn uit en ik vergaap me aan alle pracht en praal. Dus later besluit ik om eerst maar eens mijn enige jurk te voorschijn te halen alvorens ik op stap ga. Het wemelt in dit gedeelte van de zogenaamde tricycles en natuurlijk moet je daarvan gebruik maken al was het maar om die jongens aan hun inkomen te helpen.

De rest van Intramuros doe ik te voet en in de regen met een heerlijke temperatuur. Verder kom ik er achter dat het verlengen van mijn visum een dag extra kost want alle instanties zijn gesloten tot en met 2 januari. Dus moeten er nu keuzes gemaakt worden. De lieve mensen van het hotel regelen een prima gids en een taxi voor me en ik mag een hele dag lang zeggen waar ik naar toe wil.

Ik kies voor de Chinese en de Noorder begraafplaats en als tegenstelling wil ik zeker ook naar de Mall of Asia, een van de allergrootste winkelcentra in heel Azie. Daar komen we veel te vroeg aan, dus ik bewonder alvast de buitenkant en een enorme Arena waar alle wereldsterren optreden. In de verte zie ik een kerk waar heel veel geluid vandaag komt en een hele menigte buitenstaat. Ik loop er naar toe en mag wel even binnenkijken. Er is een H.Mis met Vier heren aaan de gang (incl. de Aartsbisschop) en de vrouwelijke misdienaars lopen in lange, gele gewaden lootjes te verkopen waarmee je een auto kan winnen. Ik bedank er vriendelijk voor. Intussen zingt de menigte binnen - en buiten_ uit volle borst "Äuld lang shyne" en ik vergaap me aan het enthousiasme. Zoveel bijval zou onze Harold ook wel willen: misschien een kwestie van anders aanpakken?

Intussen heeft de Mall of Asia haar deuren geopend en ik schrik van de enorme oppervlakte: en ik wilde alleen maar even een parapluutje kopen. Dus na 15 minuten sta ik alweer buiten en brengt Alan, de gids me naar het Chinese kerkhof. Na de de grote toegangspoort - met allemaal bewakers - zie je aan de rechterhand een hele rij chique huizen: dat zijn dus de graven, voorzien van stromend water en een toilet. Aan de andere kant van de straat liggen de arme Chinezen met gewone graven maar wel met een stellage als voor een partytent. Tussen alle graven staan er nog heel opzichtige mausoleums voor de superrijke chinezen.

In de verte komt een man aangefietst die zegt dat we verplicht zijn een gids te nemen en hij wil dat wel doen voor 1200 pesos. Alan zegt vriendelijk dat ik mijn eigen reisgids bijheb (de Lonely Planet) en dat madam (ik dus) een beetje doof is. De gids druipt af.
Toen naar de North Cementery. Volgens mijn reisgids (de LP dus) nog interessanter omdat hier 6000 mensen tussen de doden leven. Het is beter om er niet in je eentje naar toe te gaan. Maar gelukkig heb ik Alan bij en die snapt er niks van dat ik hier naar toe wil. Maar zijn schoonzusje en zijn doodgeboren zoontje liggen er ook. De familie gaat er eens per maand een middagje naar toe vertelt hij me. Hij wijst me op de oud-presidenten van de Philipijnen en loopt vervolgens voor me uit en ik heb moeite om hem te volgen: hij gaat links en rechts door gangetjes en springt over muurtjes totdat we bij een wit-mint groen bouwsel staan. In een hoek daarvan ligt zijn schoonzus en op het paadje aait hij over een wit groen steentje van zijn zoontje die nu 16 jaar zou zijn geweest. Even verderop zitten wat jonge meisjes gezellig op een graf te keuvelen. Op een ander graf ligt een plaid en de katten liggen te wachten tot het baasje komt. Ik voel dat we van alle kanten worden bekeken als we verder lopen op de begraafplaats, die de grootte heeft van een flink dorp.

Hierna laat Alan me nog het enorme Rizal park zien dat als een grote wal rondom Intramuros ligt. Op het puntje ligt het museum van de grootste held van de Filipijnen: Joze Rizal. Hij heeft zich ingezet voor de onafhanklijkheid van zijn land en dat met de dood moeten bekopen. Maar daarvoor heeft hij dan ook heeeel veeel standbeelden gekregen. En een mooi museum natuurlijk.
De vierde dag mag ik eindelijke mijn reisvisum gaan halen: om half 8 sta ik in de rij en om half 10 loop ik naar buiten. Met visum. Nu nog een bus ticket naar het Noorden kopen. De reis kan beginnen.