Slapend naar Kolhapur

Achteraf was het een goede beslissing: bij het bestellen van het busticket bleek dat er alleen maar een Snoozer (=slaapbus) naar Pune ging. Ik dacht: als ik dan tóch slaap kan ik net zo goed dóórslapen tot aan Kolhapur (richting Goa). Maar ik had mijn twijfels toen ik me gisteravond - in het stikdonker - liet wegbrengen naar het busstation: ik zag alleen mannen. Toen ik wat benauwd keek vertelde een vriendelijke Indiaase man me dat zijn moeder ook mee ging en dat ik een eigen bed kreeg. En de man had gelijk, het was veilig. Ik kreeg een knus blauw bekleed hokje met een dik matras en toebehoren. En alleen maar aardige, vriendelijke mensen om me heen, niets om bang voor te zijn. De bus helde zo nu en dan flink over naar links of rechts maar het wende vrij snel. Na een goede nachtrust werd ik om half 7 's morgens door mijn buurman gewekt: madam this is Kolhapur.
Alweer een prettige ervaring rijker!
Ondanks de aanbeveling van mijn Lonely Planet gids is de aankomst in een stad voor mij bijna altijd teleurstellend, want wat zijn ze chaotisch (en lelijk en vies).
Maar uit ervaring weet ik dat dat gevoel snel overgaat in nieuwsgierigheid. Straks komt de riksja man me halen om het sightseeing programma uit de Lonely Planet te doen. Wat ik maar niet begrijp is dat die aardige, nette, vriendelijke, goed verzorgde Indiers al hun afval uit het raam of op straat kieperen. Nergens een vuilnisbak- of wagen te bekennen. Wel overal hopen afval vermengt met koeien, geiten (of mannen) poep. Nou ja, ze moeten het zelf weten natuurlijk, maar ik zou daar toch even korte metten mee maken. Wat ook vreemd is dat ik overal als VIP (very important person) wordt behandeld. Heel vaak willen mensen met me op de foto. In Aurangabad werd ik met de camera gevolgd door een groep jongeren. Sommigen durven te vragen waar ik vandaan kom en wat ik doe enz. Het mooie blonde meisje uit Limburg - dat ik eergisteren ontmoette - had er zelfs last van. Overal werd ze - zonder vragen - gefotgrafeerd. De gids verteld me desgevraagd dat het meestal mensen van het platteland op excursie zijn en vreemdelingen zien ze normaal alleen maar op TV en nu zien ze ons in het echt. Ik heb het al eerder meegemaakt tijdens mijn reizen maar het blijft een vreemde gewaarwording.
Over een kwartiertje ga ik met de bus naar Paniji (Goa). Ik heb er nu al zin in. Heb zojuist een echt Indiaas zondagmorgen ontbijt gehad: dosa met twee pittige sausjes, waarvan ik er maar ééntje kan eten.
Tja, ik moet maar leren te eten wat de pot schaft en dat valt lang niet altijd mee.