Gebroken cano!

Van het ene mooie strand naar andere: ik zit nu een paar honderd km verderop in het kleine plaatsje Canoa Quebrada.
Alweer een zonnig strand, dus daar heb ik weinig over te melden. Maar wel hoeveel moeite het kost om vanuit Ponta Negra naar hier te komen. Om te beginnen moet ik vanuit het vorig hotel met de bus (om half 8 s´morgens) , naar die andere bus zien te komen die op weg is naar het lange-afstand busstatation. Niet alleen rijden de chauffeurs hier als gekken, ik moet óók nog met mijn rugzak door het hele smalle draaipoortje zien te komen. Wat dus niet lukt Dan maar achter instappen en nog vóórdat ik m´n rugzak heb afgedaan, of zelfs maar betaald vlieg ik door de bus. En zweet intussen als een gek. Gelukkig stapt er een Zwitsers meisje in (aha, achter instappen dus) en samen staan we na 1,5 uur op de grote busterminal. Intussen zijn de meeste bussen weg en moet ik wachten tot 3 uur s´middags voordat de bus naar Aracati komt. s´Avonds om 9.00 uur ben ik eindelijk bij mijn zonnige strand aangekomen. Wat doet een mens zichtzelf aan he? Ja, dat vraag ik me ook af! Maar gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel want poussada (=hotel) California is een plaatje! Door mij gekozen omdat de manager een Nederlander is. Ben nog nooit zó blij geweest dat ik mijn eigen taal mocht spreken. Er is nog een Nederlander die een restaurant in Fortaleza heeft en uitgebreid bespreken we de Lonely Planet (mijn onmisbare reisgids). Waarom mag het ene hotel er wè in en wordt de andere compleet afgekraakt. Met als gevolg dat die de tent wel kan sluiten. Nou, deze waar ik zit heeft alle recht om als favoriet te worden genoemd: inclusief ontbijt en de hele dag vers fruit en koffie. Plus zwembad en het allerbelangrijkste: een hele kast voor ruilboeken!! Verder kan je in Canoa kiezen uit parapenten, met een buggie door de duinen crossen (jammer voor de duinen!), kite surfen of lezen. Parapenten (zie foto) heb ik nog even overwogen maar ja het leven is hier al zo duur (goeie smoes he?). Dan maar iets anders verzinnen. Al wandelend over Broadway (zo wordt het kleine hoofdstraatje genoemd) komt er vanuit het laatste gebouwtje, Ingresa Batista, kerkgezang. Het is toch zondagmorgen dus vooruit maar! Er zijn 6 mensen aanwezig waarvan een mannetje orgel speelt en een ander een drumstel voor zich heeft.Een oudere vrouw staat met keiharde stem te zingen en te bidden. Totdat eindelijk na een half uur, we met z´n allen in de kring moeten gaan staan en elkaars hand vasthouden. Het bidden wordt nu nog gepassioneerder, met gesloten ogen en instemmend gemompel van de andere 3 kerkgangers. Ik gluur intussen stiekem naar die rare benen, schoeisel en gezichten. Ik mag mijn bidbeurt gelukkig overslaan en na nog een hele tijd is het afgelopen en geven we elkaar een hand. Er wordt vanalles aan me gevraagd en het enige wat ik kan zeggen: seu Holandese. Later op de dag loop ik weer op straat toen een oud mannetje me herkende en lachtend `oie`naar me riep. Kijk zó maak je vrienden.
Morgenmiddag vertrek ik met de bus (ja, ik blijf het proberen) voor een lange, ca 20 uur durende busrit naar Sao Luis. Dat ligt in de staat Maranao en bestaat gedeeltelijk uit regenwoud. Het ligt niet zo ver (!!!???) vanaf Belèm en vandaar ga je naar Manous, het echte Amazone gebied. Sao Luis is ooit de rijkste stad van Brazilie geweest maar nu zwaar in verval. Later meer!