Met handen en voeten

Het gaat eigenlijk vanzelf: ik kan het niet laten om elk land te vergelijken met eerdere reizen. Want of je nou in Bangkok, Quito of in Natal aankomt de cultuurschok is er altijd. Is het de ene keer hoog en chaotisich de andere keer word je geconfronteerd met armoe: hier in Brazilie is het de luxe die me raakt. Vanzelfsprekend als je de eerste dagen in een resort boekt. En wat voor één: Center Parks past er wel 3 keer in. Toch is het anders, meer Braziliaanse chique en da´s weer heel anders dan in India of Azie. En het is zeker niet te vergelijken met Europa. Stel je voor: je arriveert na een lange reis met een dure taxi ergens aan het donkere strand. We reden voorbij allemaal heel dure resorts. Mijn kamer blijkt in de donkere catacomben van het gebouw te liggen en het stinkt muf, zelfs mijn bed. En de badkamer zou zó in een derdewereld land passen. Maar gelukkig is de eerste indruk altijd verkeerd en ook dat weet ik uit ervaring. Een dag later ruikt niks nog muf en als ik het gordijn opentrek kijk ik mijlenver de zee op. De zon komt net op en voor mijn neus ligt het zwembad. Het kon slechter. Toch ben ik blij dat ik maar 3 nachten heb geboekt want om nou op zo`n grote schaal, zóveel Brazilianen zóveel te zien eten dat kan toch niet s´lands cultuur zijn. Alhoewel, er zijn wel erg veel dikke konten en dikke buiken die hier rondlopen en als ik te lang blijf hangen word ik precies hetzelfde. Bovendien heb ik niks meer te lezen. In het hele complex is niet één tijdschrift en/of boek te vinden, nee, correctie, de bijbel en het telefoonboek liggen op mijn nachtkastje. Dan maar de Lonely Planet bestuderen, of mijn cursus Portugees. Of proberen hoe ik met de lokale bus in het shopping center kan komen. Op die manier krijg ik misschien iets meer inzicht in de cultuur van dit land. Op het gevaar af dat ik levend sta te verbranden wachtend bushalte. Gelukkig duurt het maar een kwartiertje alvorens ik in het busje wordt gepropt. Met beide handen vasthouden want de chauffeur rijdt in een rotvaart over de kustweg naar Ponta Negra. Ik kan nog net mijn lunch binnenhouden. Dat lijkt ook verdacht veel op een derdewereld land! Hoe dan ook, door te wijzen en te praten word ik keurig netjes bij het Praya shopping center afgezet. En wat geeft het dat, als je cappocino besteld je een beker chocola krijgt? En de WC, die hebben ze verstopt op de bovenverdieping, maar ook die vind ik uiteindelijk. En als ik verdwaal kan ik de mensen mijn polsbandje met identiteitsnummer laten zien, dat ik gisteravond kreeg van de receptionist. Wel gek, want ik zie verder niemand met zo´n bandje lopen. Hij heeft natuurlijk gedacht dat zo´n oudje als ik en 7 sloten tegelijk loopt. Nou mooi niet dus.
Nu heb ik dus niks te doen dan naar de blauwe lucht te turen. Hoe ging dat ook al weer es, niks doen? Weet iemand van jullie dat??